10 jaar WWLA

WWLA leidt al tien jaar mensen op tot acteur in het bedrijfsleven. Ze komen overal vandaan. Ze zijn rechter, postbode, fotograaf, ICT-manager of jodelzangeres maar hebben één ding gemeen: liefde voor mensen. Allemaal hebben ze als doel een ander iets te leren. Ze oordelen niet, maar proberen slechts te begrijpen. Waarom doet iemand zo? Welk verhaal zit erachter? De antwoorden laten ze zien in hun spel, zodat iedereen het voelt.

Dat is mooi werk. Maar het betekent nogal wat. Het betekent dat je continu in je eigen spiegel kijkt en jezelf toestaat om fouten te maken. Want alleen als je dat kunt, sta je open om te leren en kun je iemand anders laten groeien.

Maar er is meer. Ook organisaties willen spelenderwijs groeien en ontwikkelen. Ze hebben behoefte aan mensen die weten wat er speelt, dat omzetten in een plan met mooie en leerzame spelsituaties en dat vervolgens ook uitvoeren. Dat zijn Masters of Action Learning en Action Design, oftewel mensen met liefde voor mensen én liefde voor organisaties.

Op 3 september 2017 was het tijd om stil te staan bij 10 jaar WWLA. Wat is er met iedereen gebeurd? Wat heeft de opleiding iedereen gebracht en wat biedt de toekomst? Een impressie van het 10-jarig jubileum van de Opleiding Acteur in het Bedrijfsleven van WWLA op zondag 3 september 2017.




Masters in inleven

Ik wil leven zonder angst
Ik wil branden zonder blaren
Ik wil zuipen zonder kater

(uit: ‘Ik wil leven zonder angst’ van Brigitte Kaandorp)

Als André start met zingen, staat er ineens een 80-koppig koor dat de hele ochtend gerepeteerd heeft voor de langverwachte voorstelling. Althans zo lijkt het. De opening van 10 jaar WWLA had niet passender gekund. Zang, theater en er mogen zijn vormen het hart van de opleiding.

Nieuwe familie

Een half uur daarvoor liepen de eerste gasten het Nieuwe KHL binnen. De meesten probeerden direct een glimp op te vangen van Loes en André en natuurlijk van hun groepje, de mensen met wie ze zoveel meemaakten. Voor sommigen is het al negen jaar geleden. De onderlinge band en het gemeenschappelijke gevoel zijn er nog steeds, beamen Janny ter Hofstede,

Corien Huiskamp, Irene van Hooren en Tony Huiskamp. Corien vertelt hoe dat bij hen ontstond: “Steevast werd onze training afgesloten in het café. Het was een ontlading van een spannende dag. Het had iets troostends. Je moest je zo kwetsbaar opstellen.” In zijn openingsspeech refereert André ook aan die onderlinge band. Zo zegt hij gekscherend tegen Daan de Kievit, een deelnemer van de nieuwe lichting: “Kijk effe om je heen Daan. Dit is je nieuwe familie.”


 


Breifeestje

Toen Simone van Houdt de uitnodiging kreeg, wist ze direct dat ze erbij moest zijn. Lachend zegt ze: “Al hadden ze een breifeestje gegeven, dan had ik het nog mooi gevonden.” En Lotte Geertsma, haar trainingsmaatje vanaf het eerste uur, maakt de vergelijking met een kinderfeestje waarbij je vooraf tegen je moeder zegt dat ze je zo laat mogelijk moet halen. En Janny ter Hofstede is opgelucht. Zij zou eerst naar een strandfeestje in Bergen gaan, maar koos toch voor het jubileum. “Ik ben heel blij dat ik dat gedaan heb. Het is zo leuk om de groep weer te zien.”

 

In je nakie op het podium

Als Kim Coppes tijdens de workshop Spiegeltheater (een vorm van theater waarbij acteurs de verhalen van het publiek spelen) aan de zaal vraagt wie er de opleiding over zou willen doen, gaan 80 handen direct de lucht in. Tony Huiskamp denkt dat iedereen wel terug kijkt op een waardevolle opleiding. “Iedereen heeft wel zo’n moment,” zegt hij. Voor hem was dat het spelen van de eigen scènes. Dat was ook het moment voor Tanja Verheijen. “Het spelen van mijn eigen scène heeft me vooral veel vrijheid gegeven. Nou heb ik toch al, als het ware, in mijn nakie gestaan, nou maakt het me minder uit wat iedereen ziet,” zegt ze stralend. En ze voegt daar nog aan toe dat de opleiding haar heeft gedwongen om echt te gaan voelen.


Voor de ander

Het zijn zeker niet alleen de opleiding en de kwetsbare momenten die zorgen voor de verbinding tussen de deelnemers. Het is veel meer. “Je bent er echt voor de ander,” vindt Danny Smits. Simone illustreert hoeveel je kunt betekenen. Ze vertelt over die keer dat ze een training gaf voor verzorgenden van mensen met dementie. “Ik speelde een patiënt met dementie en de verzorgende, een jong meisje van 24, sprak met mij over euthanasie. Ze was ontzettend onzeker, maar juist doordat ze heel weinig zei, bereikte ze heel veel. Ik heb echt kunnen bijdragen aan haar gevoel van zekerheid en haar iets mee kunnen geven dat ze daarna kon gebruiken. Het mooie was dat ook haar ervaren collega’s vol bewondering naar haar keken. Zo werkte het helemaal door.”

 

Enveloppen openmaken

“Het mooist van de dag vond ik het naspelen van het verhaal van Daphne (15.00 uur op de ‘Vriethof’, over Daphne’s eerste ervaring met carnaval), het klopte precies qua timing en het liep zo goed in elkaar over,” vertelt Danny Smits vol bewondering. “Toch moet je durven falen. In iedere voorstelling zit altijd wel een mindere scène,” houdt Arjan Kindermans de zaal voor.

En mindere scènes, daar kan Kim de Lange over meepraten. Haar verhaal over de enveloppen laat zien dat acteren vallen en opstaan is. Ze vertelt dat ze tijdens haar opleiding een scène moest spelen waarin ze een envelop uit de brievenbus haalt, openmaakt en leest dat er iemand is overleden. Vele keren speelde ze deze scène in de les, maar het lukte haar niet om ’m goed neer te zetten. Vervolgens is ze toen thuis eindeloos enveloppen gaan openen om het toch voor elkaar te krijgen. Als Loes, André, Arjan en Catalijn Willemsen haar verhaal naspelen, voel je de toewijding van Kim nog beter.

Docenten opleiding WWLA Advanced

 

Dit vak moet goed gebeuren

Om 17 uur gaat er iets bijzonders gebeuren, zo vertrouwde André de zaal aan het begin van de middag toe. Als het moment daar is worden de gasten bedolven onder confetti en verschijnt het logo van WWLA Advanced, een nieuwe opleiding, op het scherm. In een kort filmpje vertellen de betrokken docenten, Loes, André, Arjan Kindermans (Ander Licht), Kim Coppes (o.a. van Leren Modereren), Jeanne Bakker (Brain Bakery), Ruud van Andel (De Oefenmeesters) en Frans Cappers (De Federatie), waar de opleiding voor staat en wat dit betekent voor trainingsacteurs én voor organisaties.

Toen Loes en André zo’n twaalf jaar geleden tegen elkaar zeiden dat dit vak goed moest gebeuren, legden ze met die woorden de basis voor WWLA. Nu is het tijd voor WWLA Advanced, een opleiding voor Masters of Action Learning en Masters of Action Design. Er is behoefte aan trainingsacteurs die meehelpen bij groei en ontwikkeling van organisaties.

Ruud van Andel, een van de docenten van de nieuwe opleiding en al zo’n 27 jaar actief in het vak, heeft het over een Creative Consultant. Hij vervolgt: “Een organisatie wil iemand die zich heeft verdiept in de organisatie en iemand van wie zij weet dat hij/zij echt geïnteresseerd is en verder wil helpen.” Ruud gaat cursisten streetwise maken in corporate culture. “Hoe kan je de taal van het bedrijf spreken zonder jezelf te verloochenen,” verduidelijkt hij. “Humor is daarbij voor een consultant heel belangrijk.” En inderdaad dat kun je de huidige generatie Masters of Action Learning en Action Design niet ontzeggen als ze naast elkaar staan en iets laten vallen over gemiddelde leeftijd en behoefte aan vers bloed.

Muziek raakt

“Niet alleen jullie stellen je continu bloot aan nieuwe leersituaties. Ik zoek ze ook.” Met die twee zinnen introduceert Loes haar zangoptreden en vertelt ze over de zangopleiding die ze het afgelopen jaar heeft gevolgd. Vooraf had ze nog wel even getoetst bij vrienden en bekenden of het de investering waard was. Daar werd louter positief op gereageerd. Haar optreden verrast. Janny vertelt: “Toen Loes begon te zingen dacht ik wat ben jij een bijzondere vrouw, wat kan je veel”.

Dat ook Maj, dochter van Loes, het podium op zou stappen was een geheim en een verrassing van André. Speciaal voor Loes zingt Maj “If I ain’t got you” van Alicia Keys. De zaal is er stil van. Dat is durven. De overgang naar de geplande meezinger is voor even gewaagd. Maar na een mooie stilte is het WWLA-koor klaar voor “de Waarheid” (Marco Borsato). En jaargang 10 sluit vervolgens toepasselijk af met het eigen nummer “Dank je wel Loes en André” (op de melodie en muziek van Bloed, zweet en tranen van André Hazes).

Refrein:

Dank je wel Loes en André ,

Wat hebben we toch veel geleerd

 


 

Auteur:
Het verslag over 10 jaar WWWLA is geschreven door Anne-Marie Cuvelier. Anne-Marie werkt als docent en trainer Communicatie bij onder andere Hogeschool Leiden. Verder adviseert zij organisaties hoe ze hun communicatie kunnen versterken en schrijft zij verhalen over ondernemers en professionals. In haar verhalen wil zij vooral de persoon achter de ondernemer/professional laten zien (wie is hij/zij, waar staat hij/zij voor en wat betekent hij/zij voor een ander). Zoals een trainingsacteur in een scène laat zien wat er echt is, doet Anne-Marie dat in haar verhalen.

 

 

 

 

Fotografie:

Foto’s van het WWLA jubileum en de verhalen van WWLA-ers op de jubileumsite zijn gemaakt door Simone Peerdeman, zelf alumnus (WWLA V ’10-’11) en inmiddels cum laude afgestudeerd aan de Fotovakschool.