Susanne Esselink
“Wat wil je later worden?” Die vraag werd Susanne als kind ook gesteld. Haar antwoord was: actrice. Dat liep anders. En toch ook weer niet.
Hoe kwam je bij de wens om trainingsacteur te worden?
Ik werk als Adviseur Arbeid bij Revalidatiecentrum Roessingh. Een van de dingen die ik doe is mensen naar werk begeleiden. In dat kader oefen ik ook gesprekken met ze. Die gesprekken wilde ik ‘echter’ maken, zodat mensen er meer van konden leren, zoals goed afstemmen op gesprekspartners en zichzelf beter profileren.
Als kind wilde ik actrice worden. Het liep anders, maar ik ‘heb er iets mee’. Ik doe bijvoorbeeld al jaren aan theatersport. Daar leer je natuurlijk niet hoe je gesprekken kunt oefenen met mensen. Daarom ging ik op zoek naar een opleiding trainingsacteren.
Je zocht op internet. Waarom koos je voor WWLA?
Op de website van WWLA las ik verhalen van alumni en die spraken me aan. Ik had er direct een goed gevoel bij. Ik meldde me aan voor de introductie en dacht meteen: dit is het!
Gelukkig hoorde ik al snel van André dat ik was toegelaten.
Het was geweldig, dat hele jaar. Ik mis het nog steeds. Het is trouwens wel een van de moeilijkste dingen die ik ooit gedaan heb.
Wat maakte dit tot een van de moeilijkste dingen die je deed?
Dat klinkt zwaar, hè? De sfeer was verre van zwaar. Het was leuk, leerzaam, gezellig, we hadden veel lol. Wat ik ermee bedoel is dat ik iemand van ‘de controle’ ben. Of beter gezegd: was. Tijdens de opleiding leerde ik dat los te laten, te voelen en mijn lijf ook te voelen. Ik maakte als het ware nieuwe verbindingen. Zeker in het begin was dat allemaal nieuw voor mij.
Is het je gelukt?
Jazeker. Ik kan nu zelfs tranen laten zien in het spel. Dat komt doordat ik me veel bewuster ben geworden van mijn gevoel. Ik heb er bijvoorbeeld ook geen moeite meer mee als een verhaal van een cliënt me aangrijpt. Ik durf dat ook best te laten zien.
Loes en André zijn vakmensen en ze weten het over te brengen. Ze laten je ook naar jezelf kijken. Ik beschrijf het wel eens zo: als je een gitaar wilt leren bespelen, ga je op gitaar les. Maar als je jezelf wilt leren bespelen, wat heel belangrijk is voor een trainingsacteur, dan ga je naar WWLA.
Hoe kijk je naar de docenten?
Loes en André zijn enorme vakmensen. En ik voelde me thuis bij hen. De gastdocenten waren ook erg goed. Paul Devilee zei in de les voor het eindassessment: ‘Alles wat je aandacht geeft, groeit.’ En zo voelde het ook. Ik groeide van zijn feedback. En Jeanne Bakker, wát een energie heeft die vrouw. Ze is direct en heeft een scherpe kijk op dingen. Van haar heb ik geleerd dat je met de juiste toon veel kunt zeggen. En dat je een milimeter verschuiving in het gedrag van een deelnemer direct moet honoreren in je spel.
Ben je nu uitgeleerd?
Nooit. Ik wil blijven leren. Vlieguren maken is ook belangrijk. Dat doe ik natuurlijk dagelijks in mijn werk. Maar ik heb me vorig jaar september ook aangemeld als trainingsacteur voor het vak Communicatie bij de Academie voor Mens & Arbeid van de Saxion Hogeschool Enschede. Erg leuk om te werken met studenten.
En als er een WWLA deel 2 zou zijn, schrijf ik me in. Ik zou nog beter willen leren schakelen, mijn spel nog verder verdiepen. Dat geeft wel aan hoe fijn en leerzaam de opleiding is.
Hoe ziet jouw toekomst als trainingsacteur eruit?
Misschien zou ik wel meer willen doen voor de Saxion Hogeschool. Het lijkt me leuk om dat een dag per week te combineren met mijn werk voor het revalidatiecentrum, waar ik het erg naar mijn zin heb.
Hoe het precies allemaal gaat lopen, weet ik nog niet. Mijn weken zijn erg vol. Wat ik wel weet, is dat deze opleiding me persoonlijk en professioneel veel heeft gebracht. Van daaruit ontwikkel ik me verder.
Portretfoto door: Simone Peerdeman