Simone Peerdeman volgde van 2011-2012 de WWLA Opleiding Acteur m/v in het Bedrijfsleven. En nu werkt ze als fotograaf. Dit is haar verhaal.
Simone’s werk laat zich het best omschrijven als autonoom documentair. Ze heeft alle geïnterviewde mensen geportretteerd en kwam daardoor weer even terug in haar eigen geschiedenis.
“De opleiding bij WWLA heeft me veel gebracht. Maar ik voelde dat ik me als fotograaf pas echt goed kon uitdrukken.”
Waar komt het verlangen te fotograferen vandaan bij jou?
Dat begon met het bijhouden van een fotodagboek. Omdat ik meer verstand van fotografie wilde krijgen, ben ik daarin een opleiding gaan doen. Fotografie heeft me teruggebracht naar mijn basis. In mijn pubertijd had ik een krantenwijk. Dat deed ik met veel plezier. Walkman op en lekker door de wijk lopen. Ik wist op een gegeven moment precies wie waar woonde en vooral bij de, in mijn ogen meer authentieke, non-conformistisch mensen vertraagde ik mijn pas en keek ik graag naar binnen. Zij hadden al mijn aandacht. Ik hoefde niet precies te weten wie ze waren of wat ze deden, maar ik fantaseerde over hun leven. Ik verwonderde me over de dagelijkse kleine dingen en zag daar de schoonheid en meerwaarde van.
Later toen ik ging studeren, daarna werken en me maatschappelijk ‘in de luren liet leggen’, ben ik dat beetje bij beetje kwijtgeraakt. Maar nu ben ik als het ware weer terug op het eerste honk.
Met fotografie kan ik mijn verwondering en fantasie verbeelden. Zonder dat ik de kijker iets wil opleggen. Iedereen projecteert zijn eigen gevoelens. Twee mensen kunnen bijvoorbeeld totaal verschillend reageren op dezelfde foto.
Ik hoorde laatst een songtekst: ‘curing my needs in life’ en ik dacht: dat is precies wat fotograferen voor mij is. En fotograferen biedt mij de acceptatie en gelegenheid om eenzaam te zijn.
Is fotograferen een eenzaam beroep?
Dat zeker niet. Je kunt het net zo eenzaam maken als je zelf wilt. Alles in onze maatschappij lijkt te zijn ingericht op samenzijn. Alsof dat het fijnst is. Nou, lang niet altijd, vind ik. Eenzaam betekent letterlijk: zonder gezelschap. Daar heb ik geen negatieve associaties bij. Integendeel. Ik ben graag op mezelf om me te vergapen aan de schoonheid van het alledaagse.
Ik herken wat Daphne du Maurier schreef in het boek Rebecca: ‘I wondered why it was that places are so much lovelier, when one is alone?’
Gezelschap betekent afleiding en lang niet altijd van het prettige soort.
Zwerven, kijken, fotograferen doe ik dus het liefst alleen. Een van de thema’s in mijn nieuwe project is dan ook ‘eenzaamheid’. Ik ben in Sofia en Tirana geweest om dit project te starten. Heel fijn gezworven en mijn ogen en lens de kost gegeven. Ik projecteer mijn zelfverkozen eenzaamheid op mensen, straatbeelden, taferelen, objecten. Ik vraag me dan, net als destijds toen ik mijn krantjes bezorgde, nieuwsgierig af: wie is die persoon, wat gebeurt daar, wat is er gebeurd of wat gaat er gebeuren? De vraag stellen is veel belangrijker dan het antwoord. Dat is precies wat ‘verwondering’ voor mij betekent.
Voor je de fotovakschool deed, heb je de opleiding bij WWLA gevolgd. Wat heb je daaruit meegenomen?
Veel. Volgens mij heeft bijna iedereen in de interviews gezegd dat je bij Loes en André niet alleen een vak leert, maar ook veel over jezelf. Voor mij is dat precies zo.
Ik ging de opleiding doen omdat ik graag wilde acteren. Als kind was ik altijd een ster in mijn eigen shows. Maar naar de toneelschool gaan, lag niet in de lijn van mijn opvoeding. Het is er niet van gekomen. Ik was er ook te onzeker voor. Ik koos voor een studie Maatschappelijk Werk & Dienstverlening aan de HvA. Toen ik zeven jaar geleden les kreeg van theatersporter en trainingsacteur Leo van Esch, ging de deur naar trainingsacteren voor me open. Ik plaatste een vraag op Linkedin om een dag mee te mogen lopen met een trainingsacteur. André reageerde. Kort samengevat: ik werd tot mijn blijdschap na de oriëntatieworkshop aangenomen bij WWLA en dacht al snel: dit is het helemaal! Ik mag spelen en wezenlijk van waarde zijn.
Ik heb de opleiding met enorm veel plezier doorlopen in een leuke, veilige groep. Ik had les van goede docenten, stuk voor stuk vakmensen. De feedback was duidelijk, eerlijk en constructief. Ik leerde en genoot.
Toch klopte er gaandeweg iets op mijn deur dat klonk als: ‘is dit wat je echt wilt?’
Ik deed niet open. Maar op een bepaald moment kwam ik thuis van een stagedag. Ik hing de was op en zwaaide deur open. En daar was weer die vraag: ‘Is dit echt wat je wilt?’ Ik moest antwoorden. En het antwoord was niet langer ‘ja’. Ik wilde fotograferen, wat ik toen al geruime tijd deed als amateur.
Ik ben heel relaxt het eindassessment bij WWLA ingegaan en ik slaagde. Dat voelde hoe dan ook als de bekroning van een geweldig jaar.
Je verwonderen en nieuwsgierig zijn naar de ander is belangrijk in het trainingsacteren. De vraag ‘waarom doet iemand wat hij doet’ staat centraal. Je daarin verplaatsen. Het maakt het dagelijks leven zoveel interessanter om je dat af te vragen.
Je bent nu succesvol als fotograaf, wat maak je mee?
Vorig jaar ben ik tot ‘Emerging Talent 2016’ uitgeroepen door LensCulture, een internationaal fotoplatform. Mijn werk en dat van anderen wordt wereldwijd vertoond op fotofestivals en is ook opgenoemen in het boek The Best of LensCulture Vol 1. Mijn werk staat in ‘New Photo, Dutch Photography Talent 2017’ en ik won de tweede plaats in de Graduation Show van de Fotovakschool. Ik ben zo trots en blij met al deze erkenning! Hier durfde ik gedurende mijn opleiding alleen maar van te dromen.
Ik merkte wel dat ik na mijn opleiding, waarin ik drie jaar lang van de ene naar de andere deadline ging, wat uitgeput raakte. Mijn afstudeerproject is nog niet voltooid. De release van mijn eerste fotoboek stond aanvankelijk gepland voor september, maar ik heb besloten dat ik meer tijd moet en wil nemen. Want voor wie doe ik het vooral? Voor mezelf. Daar moet niet teveel tijdsdruk meer op staan.
Ondertussen ben ik ook met een ander project bezig. En dat kan allemaal best naast elkaar. Zonder mezelf te pushen richting deadlines. Dat geeft me veel meer ruimte voor creativiteit en groei. En het moment dat iets af is, dient zich vanzelf aan. Dat heb ik inmiddels wel geleerd.