Acteren in het bedrijfsleven
Twee mensen lopen een kamer binnen. De een laat de ander voorgaan en sluit dan de deur. Iedereen voelt het: achter die deur gaat een serieus gesprek plaatsvinden.
In de meeste gevallen sta je buiten de deur. En ben je daar niet rouwig om, al zou je best vlieg op de muur willen zijn om te weten wat daar wordt besproken.
Als acteur in het bedrijfsleven ben je binnen. Altijd.
Zo was ik in de afgelopen maanden een ambitieuze medewerker. Mijn leidinggevende moest mij teleurstellen, want ik zou niet worden toegelaten op een interne opleiding. Hij hoopte mij het nieuws te brengen zonder me te demotiveren en me enthousiast genoeg te houden om mee te denken over een route die mij nog een jaar binnenboord zou houden en me voor te bereiden op de aanmelding volgend jaar.
Ik was de voormalig eigenaresse van een fysiotherapiepraktijk, waar ik nog twee dagen werkte in aanloop naar mijn pensioen. Om een gat in het rooster te vullen zei ik dat ik er wel een dag bij kon pakken. De praktijkcoördinator wist dat niemand in de praktijk daarop zat te wachten. Hoe ging ze me dat vertellen?
Ik was iemand van de nachtdienst in een verpleeghuis, die alleen verantwoordelijk is voor twee ‘gangen’. Om 22.30 uur zaten er nog bewoonsters in de gang te babbelen, van wie ik graag wilde dat ze naar bed gingen. Om daartoe aan te moedigen had ik de stop van de ganglampen losgedraaid. Een collega uit het huis, die dit toevallig opmerkt, ziet ook dat daardoor de deuren naar het trappenhuis van het slot zijn. Gevaarlijk, want mensen met dementie willen nog weleens gaan dwalen. Ook vindt ze het sneu voor de dames op de gang die nog gezellig bij elkaar zaten en allemaal naar bed moeten. Mijn collega worstelt ermee of ze dit bespreekbaar moet maken.
Ik was de roosteraar in een grote instelling. Iemand van de administratie, die geen kinderen heeft, wacht al jarenlang netjes tot iedereen zijn vakantievoorkeuren heeft ingevuld, zodat mensen met kinderen in het hoogseizoen met vakantie kunnen. En dan past zij zich aan aan de rest. Dit jaar wil ze graag zelf ook in het hoogseizoen, want haar nieuwe vriend heeft kinderen. Maar toen ze het met de roosteraar besprak, was deze afhoudend. De vrouw van de administratie werd toen zelf geïrriteerd, waarop de roosteraar haar aanviel op hoe ze het gesprek voerde.
Ze zoekt nu een weg om het anders te doen, dwars door haar gekwetstheid en verontwaardiging heen.
Ik was een oudere klant van een bank, die niet met de computer overweg kan en belt met de bank om een bedrag over te kunnen maken. De medewerker van de bank had een discussie met zijn collega’s: ga ik deze mevrouw met veel geduld door alle stappen heenleiden, al kost het een half uur. Of zeg ik: vertelt u maar wat het bedrag is, dan maak ik het wel over voor u. Dat kost dan vijf minuten. Wat is het fijnst voor de klant?
Ik was eigenaar van een nieuw restaurant, dat net een klein jaar open was. Ik wilde een vergunning om voor een feest tot 02.00 uur open te zijn in plaats van tot 01.00 uur. Bij het aanvragen van de vergunning blijkt, dat ik eigenlijk helemaal niet tot 01.00 uur open mocht zijn. De medewerker van de gemeente moest mij dit slechte nieuws gaan brengen. Hoe doet hij dit met behoud van de relatie en welke ruimte is er om mee te denken met een ondernemer, die je ook graag in je gemeente hebt?
Ik was een collega die veel over andere collega’s praat en die zich overal mee bemoeit. Mijn leidinggevende wilde dat met me bespreken, ook al had ze niet alles zelf gezien en gehoord. Hoe moest ze dat doen, zonder in een ouder-kind dynamiek te komen. En zonder mij te demotiveren, want ik deed mijn werk altijd supergoed.
Ik was afdelingshoofd in een ziekenhuis en de leider van een kwaliteitsproject heeft informatie van me nodig om de Raad van Bestuur te kunnen rapporteren. Hoe krijgt ze mij zover, terwijl ik een drukke agenda heb en er nog veel projecten lopen, die allemaal tijd vragen.
Ik was een oudere medewerker, die een hartoperatie had gehad. Ik was herstellend. Mijn leidinggevende merkte dat ik steeds minder werkzaamheden deed, terwijl ik aan het reïntegreren was. Het stak hem een beetje, dat ik wel een sportieve vakantie had gehouden, terwijl ik in de winkel steeds zeg dat ik snel moe ben. Hoe bespreekt hij dit, zonder op de stoel van de dokter te gaan zitten en zonder dat zijn oordelen in de weg zitten. Een eerlijk gesprek, van mens tot mens over hoe het ervoor staat. Over begrip, zonder het vervelende gevoel bij de leidinggevende dat hij mogelijk gepiepeld wordt, en zonder het vervelende gevoel bij mij dat ik op voorhand al veroordeeld ben
Een greep uit de gesprekken, die normaal gesproken achter gesloten deuren plaatsvinden.
Waar ik er ben om samen met de initiatiefnemer tot het gesprek variaties uit te proberen, samen te puzzelen, zoeken en te vinden hoe het gesprek kan winnen aan transparantie, het op tafel krijgen van alle belangrijke informatie (zowel feitelijk als op gevoelsniveau), aan gelijkwaardigheid en impact. En daardoor aan duurzaamheid.
Dat doe ik ruim 20 jaar. En het verveelt nooit. Want elk mens is anders. En iedereen heeft een eigen route om het gesprek zo te voeren dat het goed voelt. Die weg vinden is en blijft fantastisch en boeiend.
Loes
