Allesbehalve schaamte

‘O, maar jij hebt televisiewerk gedaan, in theater gestaan, in films gespeeld.’
Het was alsof hij tegen zichzelf sprak toen ik samen met hem in de lift stond. We waren allebei aan het werk als trainingsacteur en na een pauze weer onderweg naar het trainingslokaal.
‘Hm, hm,’ zei ik, toch maar als bevestiging.
Hij lachte. ‘Dan hoef ik me ook niet te schamen dat ik dit werk doe.’

Ik zou het niet bedacht hebben: je schamen dat je als acteur werkt in trainingen. In situaties waarin mensen profijt hebben van je talent om een levensechte situatie te creëren, waarbinnen ze kunnen experimenteren.
Toch begreep ik wel waar hij ‘vandaan kwam’. Als je je uiterste best moet doen om tot een selecte groep te horen van mensen die worden toegelaten tot een toneelschool, dan is het voor de meeste mensen die daar les hebben en die afgestudeerd zijn het hoogste goed om op de planken te staan, op het witte doek of een scherm te verschijnen. Kunst met een hoofdletter. Zelfs in een land waarin veel mensen, inclusief onze bestuurders, zich niet veel aan Kunst gelegen laten liggen.
En misschien ook wel vanwege ‘het mysterie’. Eén van weinigen te zijn die het talent heeft.
Zo vroeg een jongen van een technische opleiding, waar ik als acteur en trainer een module over communicatie verzorgde: ‘Dus je hebt in De Kleine Blonde Dood gespeeld? Wat doe je dan hier?’
‘Omdat ik jullie belangrijk vind,’ was een antwoord dat hij maar moeilijk kon geloven. Als je toch televisiewerk kon doen …!

Met veel plezier zie ik steeds meer collega’s, die van die selecte groep die een toneelschool deden, die ook gemotiveerd zijn hun talent breder in te zetten. Die zich niet beperken tot de prachtige toneelwerken van Shakespeare en de oude Grieken. Of een gastrol in een politieserie of een comedy. Of een supermarktreclame. Collega’s die zich met hun talent tussen de mensen begeven die iets willen leren, willen uitproberen, die verrast en gelukkig zijn als ze gedrag bij je kunnen ‘bestellen’ om zo hun eigen repertoire uit te breiden. Die door in een fictieve situatie te experimenteren met echte emoties en gedrag, meer keuzes krijgen in de werkelijkheid van hun praktijk.
Een bijzondere en inspirerende ervaring. Zowel voor de deelnemer als voor de acteur in de training. Na ruim 20 jaar leer ik er zelf ook nog steeds van. Elke ontmoeting weer.

Een van de gelukkigen met talent die tot de toneelschool werd toegelaten volgt dit jaar de opleiding tot trainingsacteur. Op haar heel eigen wijze met multitalent. Want ook dat is fijn aan het vak van trainingsacteur: het is echt een vak waarvoor je dingen moet kunnen en tegelijkertijd biedt het ruimte voor nieuwe werkvormen en voor je heel eigen manier om het beroep uit te oefenen.  Zoals Laura ongetwijfeld gaat doen.

 

Loes | WWLA

 

Uitgelichte afbeelding van Lothar Dieterich via Pixabay