Ik sprong van het podium. Daar gebeurde het. Tussen de mensen. Niet in de repetitieruimte, niet in de kleedkamers, niet in de bus naar het theater. Ik wilde de tijd tussen wat er tussen de mensen gebeurde en wat ik daarmee deed en kon doen als acteur bekorten. Drastisch bekorten. Geen 6 tot 8 weken repeteren. Geen jaar vooruitplannen. Maar zien, kijken, luisteren en daarmee spelen. Direct. In interactie.
Zoals ik dat op de toneelschool deed als we naar Lochem gingen, de politieschool.
Later bleek er een woord voor te bestaan (ontstaan?): trainingsacteren.
Waar ik kwam raakte ik besmet. Ik dompelde me onder in de taal, de cultuur, de manier van praten, de manier van omgaan met elkaar, ik observeerde hoe de hazen liepen. Regelmatig dacht ik: ‘O, wat een leuke baan! Dat zou ik ook wel een tijdje willen doen!’ Ik schoolde me links en rechts vanwege de dingen die ik tegenkwam en interessant vond. Zo deed ik HBO Bedrijfspsychologie. Ik volgde de opleiding Dementia Care Mapping tot en met de evaluatorstatus. En recent voegde ik daar de opleiding tot Vertrouwenspersoon Ongewenste Omgangsvormen en Vertrouwenspersoon Integriteit aan toe.
Was ik het podium niet afgestapt, dan was ik in het voorjaar niet zo geraakt door wat er in de ouderenzorg gebeurde door corona en de coronamaatregelen. Dan had ik me niet aangemeld bij een verpleeghuis om daar te gaan werken, wat ik sinds eind april een aantal uren in de week doe en waar ik sinds zo’n twee weken deze outfit draag:
Dan had ik me niet genoodzaakt gevoeld een film te maken. Een film die ik niet maakte met theater- of filmcollega’s, maar met acteurs die net als ik werken tussen de mensen, in organisaties, bedrijven en instellingen en die aan een paar woorden genoeg hebben om wat ik wilde maken voor zich te zien en eraan mee te werken. Een film die nu gebruikt wordt door zorginstellingen om de dialoog tussen verschillende disciplines, cliënten en mantelzorgers te verbeteren.
Als ik niet van het podium was gestapt, niet middenin de besmettelijkheden terecht was gekomen van wat er allemaal gebeurt en leeft in het bedrijfsleven en daaromheen, hadden André Witbreuk en ik deze serie nooit kunnen maken, waarmee we wat lucht brachten in de lockdown en tegelijkertijd iets toevoegden aan de herkenbaarheid van een typologie waar we graag mee werken.
Acteur m/v in het bedrijfsleven is een volwassen vak geworden. Als iets dat duidelijk maakt is het het verschil tussen de crisis nu en die van 2008. Destijds kreunde de sector onder de krimpende vraag en het gebrek aan antwoord erop. Nu zie ik overal om me heen collega’s en opdrachtgevers elkaar vinden in vindingrijkheid, in creatieve oplossingen, in allerhande werkwijzen om actief en aan de slag te blijven, omdat onze meerwaarde niet ter discussie staat. Het maakt me blij en trots op onze sector