Diana en Carmen leerden elkaar kennen bij Improvisatievereniging Papaver in Alkmaar. Toen Diana in 2014 begon met WWLA wilde Carmen er alles over weten met als resultaat dat zij een jaar na Diana ook afstudeerde bij WWLA. Inmiddels zijn zij voor zichzelf begonnen als ZZP-er, werken ze samen onder de naam DC-Theaterinterventies en zijn de eerste klanten enthousiast over hun werk.
Jullie komen net bij een workshop vandaan. Waar ging het over?
Carmen: Het was een workshop over humor en improvisatie, van Ad-Just Bouwman. In 2007 was hij de winnaar van de BNN-talentenjacht Lama Gezocht en werd toen één van de zogenaamde Lama’s.
Diana: Het was leuk en leerzaam. Humor is belangrijk in ons vak. Je kunt er zoveel mee zeggen en bespreekbaar maken. Tijdens mijn opleiding bij de Trap en later ook bij WWLA, werd het steeds duidelijker dat daar mijn kracht ligt. Wat overigens niet wil zeggen dat het altijd passend is. Je moet oppassen dat je door de humor niet de confrontatie uit de weg gaat. Dat is soms een valkuil voor mij.
Carmen: Klopt wat Diana zegt: met humor kan je veel zeggen. In onze theaterinterventies gebruiken we het ook waardoor mensen om zichzelf kunnen lachen. Het geeft ruimte en kan lastige dingen wat lichter maken en daardoor bespreekbaar.
Waar richten jullie je op met DC Theaterinterventies?
Diana: We helpen bij veranderprocessen in organisaties. Veranderen kent fases. Bij iedere fase is het belangrijk om het in beeld en gevoel te kunnen omzetten. Dat doen we door middel van theaterinterventies. Als een organisatie een nieuwe koers, een nieuwe missie en visie aan het ontwikkelen is, zetten wij bijvoorbeeld Toekomst Theater in. Iedereen kan invloed hebben op wat de toekomst gaat brengen en wij maken het zichtbaar, tastbaar. Het management kan zo bijvoorbeeld ook goed zien welke vragen of twijfels medewerkers hebben.
Carmen: Het moet mensen raken. Ik realiseer me hoe langer hoe meer hoe waardevol ons vak is. The magic happens, zei iemand laatst. Dat voelde als een heel groot compliment. Magic ja, die voelen we zelf ook.
Wat is jullie ambitie?
Carmen: We willen ons toeleggen op veranderprocessen, wat we nu in feite al doen, en full time met DC bezig zijn. Nu combineren we het nog met een baan. Daarnaast bouwen en leren we. Ook van onze fouten. Op Facebook kunnen mensen ons proces volgen. We vinden het leuk om dat te delen.
Diana: Ik had twee wensen. Trainingsacteur en improvisatie docent zijn. Beide is gelukt. En ik ontwikkel me verder als improvisatie-actrice. Al die dingen kan ik kwijt in DC Theaterinventies. Het lijkt me geweldig als ik daar over een paar jaar full time mee bezig kan zijn. Op mij werkt dat beeld als een magneet.
Carmen: We krijgen trouwens veel steun van mensen om ons heen bij het bouwen aan onze theaterinterventies. We proberen ook alles uit in pilots. Daarnaast hebben we leuke betaalde opdrachten zoals voor de Politie Zaanstreek-Waterland en bij Odeon.
Wat heeft WWLA jullie gebracht waar je nog dagelijks profijt van hebt?
Diana: Wij werken veel op ons gevoel. Bij WWLA leer je ook ‘het waarom’. De analyse is belangrijk. Het moet uit te leggen zijn. Ik vond het theoretisch en technisch kader ontzettend leerzaam. Op één lesdag doken we bijvoorbeeld helemaal in een model en experimenteerden daarmee.
Wat ik ook heel fijn vond is dat Loes en André alle leerstijlen wisten te bedienen. Ik heb al met al een veel completer beeld gekregen van wat ik anders vooral op intuïtie deed.
Carmen: Deze opleiding is een mooie en vooral leerzame ervaring in mijn leven geweest. Ook op het gebied van mijn persoonlijke ontwikkeling. Belbin heeft daar veel aan bijgedragen. Ik ben groepswerker, vormer en brononderzoeker. Mijn vormer was een beetje ondergesneeuwd geraakt. Ik werk als winkelmanager bij de ANWB en moet in die functie regelmatig de discussie aangaan. Daarin was ik vaak iets te ‘gul’ naar anderen toe. Ik ging de confrontatie uit de weg. Loes zei tegen mij: “Je mag best je vormer meer laten zien. Kijk eens wat voor kwaliteiten daarin zitten.” Ik heb mijn vormer sindsdien afgestoft. Dat voelt zó goed! Ik heb nu zoiets van: dit ben ik, dit is mijn kracht en deal ermee.
WWLA was voor mij een ‘feest van confrontatie’. Als je ergens tegenaan loopt en je kan er niets mee, is dat frustrerend. WWLA geeft je de handvatten om juist op die momenten je verder te ontwikkelen. Daar heb ik nog dagelijks profijt van.
Diana: Ik ook! We zijn ons in onze samenwerking dagelijks bewust van onze rollen. Ik ben groepswerker, zorgdrager en brononderzoeker. Als zorgdrager heb iets voorzichtigs in me. Zie ik beren op de weg. Ik zie dan scenario’s voor me: “Hoe moet het nou als….”.
Carmen: “Mens kom op!” roep ik dan! Haha!
Diana: Precies. Dat zetje kan ik gebruiken. Andersom kan zij mijn kwaliteiten weer goed gebruiken. Ik ben meer van de details en Carmen van de hoofdlijnen. Carmen kan bijvoorbeeld heel goed onderhandelen. Daarin ben ik me nu ook aardig aan het ontwikkelen. We vullen elkaar perfect aan, leren van elkaar en kunnen ieder werken vanuit onze eigen kracht. Dat zie je ook als we op het podium staan.
Als je het over Belbin hebt; hoe zien jullie de rollen van Loes en André?
Diana: Loes is o.a. monitor. Ze analyseert en is scherp, en geeft zulke rake feedback! Ik heb ontzettend veel geleerd van deze vrouw. Ze is bovendien ook nog eens liefdevol en steunend.
Carmen: Helemaal mee eens! En André… ik herken mezelf zo in hem. Vormer, brononderzoeker. Met hem zou ik wel eens op avontuur willen gaan. Een avond aan de zwier en uiteindelijk lam van het lachen van de barkruk vallen!
Portretfoto’s door: Simone Peerdeman