Evie Daniels en Astrid Onderwater – WWLA X

Evie en Astrid studeerden af in 2017. Ze zijn allebei psycholoog en combineren die achtergrond en expertise op bijzondere wijze met trainingsacteren. Er is nog een overeenkomst: ze willen er meer uithalen, zich verder ontwikkelen en starten daarom in september 2018 met de WWLA Advanced opleiding.

Wat maakte dat jullie de stap maakten naar trainingsacteren?

Evie: Als traumapsycholoog kwam ik veel zware problematiek tegen. Op een gegeven moment wilde ik ook wat meer ‘luchtigheid’. Maar wat, hoe? Ik wist het niet meteen. Terugkijkend op mijn studie en vervolgopleidingen, genoot ik altijd enorm van de rollenspellen. Daar wilde ik weer naartoe, dus ik ging op acteerles en bedacht al snel dat ik daar ook in mijn werk iets mee zou kunnen doen. Mijn acteerdocent Olaf Malmberg wees me op de opleiding van Loes en André. Ik herinner me nog precies het moment waarop André me telefonisch vertelde dat ik was aangenomen. Ik sprong een gat in de lucht!

Astrid: Ik ben van nature nieuwsgierig en kon die eigenschap als onderzoekspsycholoog in de zorg helemaal kwijt: veel mensen interviewen en analyseren. Maar die interactie met mensen en wat daarin gebeurt, dát vond ik eigenlijk het leukst. Ik had ooit een training gehad met een trainingsacteur. Dat sprak me aan. Ik speelde al amateurtoneel, volgde acteerlessen bij Josja Hamann en ben toen ook een basisopleiding trainingsacteren gaan doen.
Na vijf jaar als trainingsacteur te hebben gewerkt, gecombineerd met mijn werk als onderzoeker en jongerenwerker, vroeg ik me af: wat doe ik nu precies in het trainingsacteren? Ik wilde er meer grip op krijgen. Meer verdieping ook. Na wat onderzoek en een enthousiast verhaal van een collega over WWLA, kwam ik bij Loes en André terecht.

 

 

Hoe zou je de opleiding aanbevelen aan iemand die de stap overweegt?

Evie: Ik zou zeggen dat het de leukste opleiding is die ik tot nu toe heb gedaan. Ik heb nergens zoveel geleerd, ook niet over mezelf. Dat wil niet zeggen dat het altijd makkelijk was, trouwens. Bij tijd en wijle was het behoorlijk confronterend.
Astrid: Daar sluit ik me helemaal bij aan. Ik zou het bijna een soort ‘levensschool’ noemen. Je leert een vak, maar je leert ook veel over jezelf en over anderen. Nu ik er zo over nadenk: ik heb er ook beter – of anders – door leren relativeren.
Evie: Ja dat klopt. In onze groep legden de mensen de lat hoog voor zichzelf. Ik ook. Dat maakte het best spannend. Alles meteen goed willen doen; dat heb ik bijvoorbeeld leren relativeren. Of anders gezegd: ik leerde mijn eigen kritische stem wat zachter te zetten en liever voor mezelf te zijn.
Astrid: En liefde voor de deelnemer hebben! Dat staat ook erg centraal in de opleiding.
Evie: Dat laat je voor een groot deel voelen in hoe je feedback geeft. En ook in echt contact maken. Zonder te oordelen, aansluiten bij wat die persoon zal helpen.
Astrid: Het gaat over wezenlijke aandacht hebben voor de persoon die aan het leren is. Dat is precies zoals Loes en André ook met ons omgingen.
Evie: Ze doen het als het ware voor, hè? En ze weten heel goed hoe ze ons vanuit die persoonijke aandacht kunnen stimuleren om steeds een stap verder te gaan.

Als je terugkijkt, welke anekdote komt dan als eerste bij je boven?

Astrid: Wat nu als eerste bij me opkomt is ‘Marco Borsato’. Dat moet ik even toelichten. Het was aan het eind van de opleiding, tijdens een opdracht waarin we in korte tijd van de ene spelsituatie met bijbehorende emotie, naar de andere moesten schakelen. Zo zaten we bang in een bus, en zo waren we juichend en meegolvend publiek bij Marco’s ‘je raakt me kwijhijt’. Ik keek om me heen en kreeg heel even tranen in mijn ogen. Kijk ons nou, nog even en we zijn klaar met de opleiding, dacht ik. Mooi, melancholiek moment. Het zegt wel iets over wat er gebeurt tijdens de opleiding.
Evie: Je leert elkaar kennen. Dat kan ook niet anders want je laat je kwetsbaarheid zien en leert persoonlijke ervaringen in te zetten voor spel. Dat is soms spannend, maar als dat lukt, voelt het zo goed.
Astrid: Komt ook door de opdrachten, die zitten geniaal in elkaar. Zoals Loes bijvoorbeeld een spelopdracht op maat weet te maken.
Evie: Ja! En dat je dan denkt: hoe wéét ze dat? Heel erg knap. Over zo’n ‘maatwerk-opdracht’ gaat mijn meest mooie moment. Ik mocht een rol kiezen die het verst bij me vandaag stond. Ik ga erop los, dacht ik. Als Limburgse vrouw, serieus aangelegd, bedachtzaam, een Monitor (Belbin), koos ik voor een Brononderzoeker (Belbin). Een vrolijke en makkelijke prater uit Amsterdam. Hij heette Sebas. Mijn haar in de gel, bijpassende kleding, een lekker Amsterdams accent. Sebas luisterde graag naar zichzelf, vond alles leuk en kreeg iedereen aan het lachen. En, heel raar, maar ik wist daarna écht even niet meer wat nou de zorgen in mijn leven waren. Sebas is een beetje blijven plakken bij me. Hij heeft me vrijer gemaakt.
Astrid: Ik zie je daar nog staan. Geweldig was het. Dat bedoelde ik aan het begin van dit gesprek ook met ‘relativeren’. De Belbinrollen helpen daar ook bij. Je begrijpt het gedrag van een ander beter.
Evie: Vormers vond ik altijd lastig, bepaalde kanten van Vormers dan. Nu begrijp ik beter wat hen beweegt, waar hun spanning vandaan komt. En welke kracht daarachter zit.
Astrid: En dat je het niet op jezelf hoeft te betrekken.
Evie: Precies! Dat vond ik ook een ontdekking.

En nu gaan jullie ‘Master of Action Learning & Design’ worden

Evie: Ja! En wat is dat een coole ‘titel, hè?
Astrid: We krijgen daarmee de kans om met complexere vraagstukken aan de slag te gaan. Dus weer op onderzoek gaan. Maar dan bijvoorbeeld gevolgd door op maat gemaakte theaterinterventies als aanpak om een verandering in gang te zetten. En onszelf te ontwikkelen als begeleider daarvan. Dat kan veel verschillende vormen aannemen. Zo hoop ik dat muziek en zang ook een rol kunnen gaan spelen.
Ik zie het als een verdieping en verbreding, als een prachtige volgende stap in mijn professionele ontwikkeling. Daarom heb ik ook besloten dat ik na de zomer ga stoppen met mijn baan als jongerenwerker. Ik ga volledig het ondernemerschap aan.
Evie: Ik blijf mijn werk als psycholoog combineren met mijn werk als trainingsacteur. Ik ben op zoek naar hoe ik die twee nog meer met elkaar kan verbinden. Het gaat bij beide vakken over wat mensen beweegt en hoe mensen nieuwe ‘bewegingen’ voor zichzelf ontdekken. Dus de verbinding is er. Tijdens de opleiding tot Master of Action Learning & Design, verwacht ik helder te krijgen hoe ik mijn twee vakgebieden elkaar kan laten versterken.
Astrid: Ik had het net over meer diepte. Daarmee bedoel ik niet ‘zwaar’. Het mag leuk zijn, er mag luchtigheid zijn! Daar komt bij dat ik ernaar utikijk om weer met André en Loes te werken.
Evie: Ik ook! Ik heb er extreem veel zin in. Er borrelen al allerlei ideeën op en ik wil graag leren hoe ik die concreet kan uitwerken. Ik weet dat ik ook weer ‘fouten’ ga maken en onzekerheden tegenkom. Wat helpt is dat ik dat in ieder geval zeker weet!

Evie Danielswebsite

Astrid Onderwaterwebsite