Afgestudeerd in 2009
Toneelspelen hoort bij haar leven. Ze is al 20 jaar een enthousiast amateurspeler. Toen ze tijdens trainingen zag wat een trainingsacteur allemaal kan bereiken bij mensen, ging er een vlammetje branden. Nu is zij professioneel trainingsacteur met de ambitie dat fulltime te zijn.
Waar ben je nu mee bezig als trainingsacteur?
Tijdens de opleiding werd ik zwanger van een tweeling. Ik heb de jaren daarna een combinatie gezocht tussen het moederschap en verschillende klussen als trainingsacteur. Sinds ruim een jaar werk ik veel samen met iemand die destijds bij WWLA een medestudent was, Michael Karman-Neutel. Hij belde me vorig jaar of ik beschikbaar was voor een opdracht en sindsdien werk ik veel vaker als trainingsacteur.
Hebben jullie samen een bedrijf?
Nee, we werken allebei als zelfstandige en als we samenwerken zijn we een erg goed duo. We zijn goed op elkaar ingespeeld. We hebben een heldere taakverdeling. Hij is de trainer – dat vak beheerste hij al toen hij WWLA ging doen -, ik de acteur. We stemmen vanuit die rollen volledig op elkaar af om de deelnemers zo goed mogelijk te bedienen in hun leerproces. De laatste tijd zijn we vooral actief binnen het thema klantgerichtheid.
Ben je al waar je wilt zijn?
Ik ben op weg. Nu, in de aanloop naar het 10-jarig jubileum van WWLA en dit interview, ben ik me daar weer even extra bewust van. Ik combineer het trainingsacteren nu met een baan, waarin ik plezier heb. In de toekomst zie ik mezelf fulltime aan het werk als trainingsacteur. Trainingsacteren gaat niet ‘vanzelf’, toch kan ik zeggen dat het me niet heel veel moeite kost. Hoe gaaf is het als je van iets dat je zo leuk vindt, je dagelijks werk kunt maken?
Wat heb je nog nodig om daar te komen?
Ik weet van mezelf dat ik nog het nodige te leren heb. Aan acquisitie doen, onder andere. Dat vind ik best lastig. Ik leer daar veel in, onder andere van Michael. Bellen met een potentiële opdrachtgever en een afspraak maken. Het gewoon dóén. Daar kan ik met bewondering naar kijken.
Heeft de opleiding je veranderd?
Ik heb in dat jaar heel veel geleerd. Niet alleen over trainingsacteren, ook over mezelf. Ik ben me toen bijvoorbeeld bewust geworden dat ik soms wat gereserveerd of op een afstand kan overkomen. Daar ben ik mee aan de slag gegaan. Ik ben persoonlijk gewoon heel erg gegroeid. En ik was zonder de opleiding geen professioneel trainingsacteur geworden met een eigen bedrijf. Dan had ik daar waarschijnlijk nu nog van lopen dromen.
Hoe typeer jij WWLA als je de opleiding aanbeveelt?
Toevallig heb ik dat laatst nog gedaan. Ik sprak iemand die op zoek was naar een opleiding voor trainingsacteurs. Ik heb gezegd dat ik vind dat André en Loes heel professioneel en vakkundig zijn, veel mensenkennis hebben en soms dingen eerder zien dan jijzelf. En ik vind ze gewoon heel gezellig en leuk. Het voelde al snel zo vertrouwd. Er is echt geen moment geweest dat ik dacht: nu voel ik me onveilig of nu vind ik het niet leuk.
Welke ervaring tijdens de opleiding staat nog steeds scherp op je netvlies?
In een van de lessen van Loes werkten we aan ons emotionele repertoire. We deden dit vanuit een filmfragment dat we zelf mochten kiezen. Er kwam bij iedereen veel emotie, ook bij mij. Het bijzondere was dat er op de speelvloer werd gehuild, maar dat het daarna ook klaar was. Dat was zo bij iedereen in de groep. We konden dus echt met onze emoties werken. Zo bijzonder! Sindsdien kan ik ‘op commando’ huilen, daar heb ik ook profijt van tijdens toneelvoorstellingen. Ik weet waar de emotie zit, ik kan hem omhoog halen. En als het klaar is, is het ook klaar. En dat is anders als ik privé verdrietig ben.
Als iemand aan mij vraagt waar ik mijn opleiding heb gedaan, is dit een van de verhalen die ik altijd vertel. Die lesdag heeft veel indruk op me gemaakt.
Wat zijn voor jou dilemma’s?
Ik vind het fijn als ik de grenzen mag opzoeken, zonder dat ik er teveel overheen hoef te gaan. De wat extremere types neerzetten vind ik leuk. Ik stem wel af op wat de ander aankan. Daarnaast heb ik ook mijn eigen grenzen. Ik moest eens in een rollenspel ‘verder gaan’; de vraag was om grover zijn, iemand echt enorm in een hoek te zetten. Daar had ik moeite mee.
Wat zou er volgens jou moeten veranderen in het vakgebied?
Ik vind dat trainingsacteurs nog wel eens slecht betaald worden. Ik werd laatst benaderd om een dag een bijdrage te leveren voor € 150,00. Daar doe ik niet aan mee, dat is echt te weinig. Zolang er acteurs zijn die dat doen, houden we het in stand. Ik heb er in ieder geval nee tegen gezegd. Je hebt als trainingsacteur echt meerwaarde. Dat bewustzijn groeit gelukkig. We kunnen er zelf, denk ik, ook iets aan doen door zulke klussen niet meer aan te nemen en door ons te verenigen.
Inge op linkedin