Sabine is al jaren werkzaam als zelfstandig loopbaancoach en trainer. Ze heeft daar haar handen vol aan en doet dat met veel succes en plezier. Nog steeds. En toch begon er een jaar of wat geleden een balletje richting trainingsacteren te rollen, vertelt ze.
Hoe rolde het balletje richting trainingsacteren voor jou?
Als trainer en coach neem ik mijzelf, mijn klanten en mijn vak serieus. Ik wil daarom altijd leren. Ik was op een congres waar ik Bert van Dijk (Leary Academy) sprak. Ik zei hem dat ik het in trainingen en coaching toch wel allemaal erg serieus aan toe vond gaan. Kon er niet meer ‘spel’ en speelsheid aan toegevoegd worden? “Praat jij maar eens met Lex Mulder,” was zijn advies. Berry, zijn partner, zei: “Ik denk dat Loes Wouterson en André Witbreuk van WWLA voor jou interessant zijn.” Ik bekeek hun website en stapte op André af om mezelf te horen zeggen: “Hoi, ik wil me opgeven voor jullie opleiding.”
En zo makkelijk ging het?
Welnee! Ik moest auditie doen. Dat was ook heel erg spannend. Ik was door de auditie trouwens nog meer overtuigd geraakt: dit moest en wilde ik doen. Ik weet nog heel goed dat ik bij Albert Heijn stond, bij het vriesvak, en dat André me belde en zei: “Je bent aangenomen!” Alles smolt direct in al die vriesvakken! Zo blij was ik!
Hoe kijk je terug op de opleiding?
‘Ik ga een hele goede TA’er worden!’ – dat was mijn insteek! Loes en André hebben me alles gegeven om dat waar te maken. Ik heb me echt heel erg ‘gedragen’ gevoeld door hen. Alles kon, er bestond geen ‘fout’ want alles droeg bij aan mijn leerproces. De feedback was soms stevig en confronterend, maar altijd opbouwend. En ook altijd gebracht met compassie. Precies zoals het ‘hoort’, zal ik maar zeggen. Daarmee bedoel ik dat het me hielp en nooit remde. Leren is niet altijd makkelijk, je moet soms door lastige momenten heen, voordat je ergens komt.
Doe je aan onderhoud?
a natuurlijk, je moet wel bijblijven. Ik zorg ervoor dat ik mezelf steeds verder ontwikkel. Door bijvoorbeeld cursussen te volgen en door intervisie. Dat laatste vind ik ook in mijn samenwerkingsverband met Esther Veldman, Evelyn Nieuwenhuis en Berlinda Dijkma. Allemaal WWLA’ers. We hebben het Trainers Collectief opgericht. We doen samen projecten, en zoeken elkaar tussendoor altijd op voor inspiratie, bij lastige dilemma’s of het creëren van zakelijke kansen. Het is de bedoeling dat we dat verder gaan uitbouwen. Wat ook betekent dat ik in mijn bedrijf andere accenten ga leggen. Ik wil naast mijn werk als coach en trainer méér bezig zijn als TA’er.
Wat betekent dat voor je ondernemerschap?
Daarin moet je ook bij moet blijven. De markt verandert. Jij verandert ook. Ons vak is volwassen geworden. Vroeger werd je ingehuurd als extraatje en als je pas begint zie je jezelf misschien ook zo. Maar als TA’er, dat vind ik dan hè, mag je beter en intensiever samenwerken met de trainer. We doen het samen, niet waar? Zie het maar als een fiets. Die heeft twee wielen van gelijke grootte. Soms zie ik helaas nog trainers die eigenlijk niet goed weten hoe ze het beste uit de acteur kunnen halen. Daar zou ook wel een opleiding in mogen bestaan. Daarnaast vind ik dat we als TA’ers, ook in de WWLA opleiding, meer aandacht mogen hebben voor ons eigen ondernemerschap. Hoe kom je aan klanten? Hoe bereik je jouw markt? We moeten onszelf niet meer als derde wiel aan de wagen zien, maar als tweede wiel aan de fiets.
Wat is jouw belangrijkste drijfveer om als TA’er te werken?
Kwartjes zien vallen. Dat is het. Als TA’er zie je dat gebeuren. Ter plekke. Als ik coach, zie ik ook kwartjes vallen als het om inzichten gaat. Als TA’er zie ik het resultaat van die vallende kwartjes ook. Mensen laten het zien in gedrag. Dat zijn dus twee kwartjes, achter elkaar. Daar doe ik het voor.
Sabine Baltussen Portretfotografie: Simone Peerdeman