Willem Bruining | WWLA I 2007-2008
Het is alweer 9 jaar geleden dat Willem de opleiding deed maar het staat hem allemaal nog heel helder voor de geest. Als HRM adviseur bij Achmea gaf hij regelmatig trainingen en werd hij een keer door een collega gevraagd om wat rollenspelen te doen in een verzuimtraining: “Jij kan toch wel een beetje acteren?” Dat vond hij zo leuk, dat hij er professioneel iets mee wilde doen.
Je bent nu fulltime als zelfstandige bezig met trainen en trainingsacteren. Hoe heb je dat opgebouwd?
Na afloop van de opleiding besloot ik dat ik er meer mee wilde doen. Trainingsacteur zijn op mijn vrije dagen was voor mij geen optie. Ik ben minder gaan werken als HRM-adviseur en kreeg daardoor tijd als trainingsacteur aan de slag te gaan. Meters maken als startend trainingsacteur is heel belangrijk.
Het was een lang gekoesterde wens van mij om volledig als zelfstandige te werken. In goed overleg ben ik uit dienst gegaan bij Achmea. Ik ben nu fulltime werkzaam als trainer en trainingsacteur. Daarnaast ben ik ook beschikbaar voor interim-werkzaamheden op HRM-gebied.
Ik acteer in heel diverse trainingen in allerlei organisaties. Dat vind ik een erg leuk aspect aan dit werk: je krijgt een kijkje in de keuken in heel verschillende organisaties en sectoren.
Ik werk veel in de zorgsector en het onderwijs op dit moment.
Veiligheid bieden in trainingen is voor mij een belangrijke basis. Ik ben ervan overtuigd dat mensen bereid zijn te leren en zich kwetsbaar op te stellen als je, samen met de trainer, een veilige leeromgeving biedt.
Zie jij jezelf als ondernemer?
Steeds meer! Ik zit nu in de fase dat ik met eigen producten en diensten de markt op wil. Zo ben ik met oud WWLA-er Evelien Andriesse bezig met een training ‘Waarderend communiceren’, gebaseerd op de methodiek Appreciative Inquiry. Uiteraard zetten we onszelf in deze training ook als acteur in!
Ik draag ook graag kennis over. Al jaren ben ik gastacteur op de Basisopleiding Trainingsacteren van Mieke Bouwens in Leeuwarden.
Ik ben ooit opgeleid als onderwijzer. Daarna werkte is als HRM-adviseur en trainer. En nu als trainer, trainingsacteur en ondernemer. De rode draad in alles wat ik doe is duidelijk voor me: de ontwikkeling van mensen ondersteunen en stimuleren.
Je bent WWLA-er van het eerste uur. Waren jullie pioniers?
De opleiding was nog piepjong, ja. Maar het stond meteen als een huis. De unieke combinatie van Loes en André qua persoonlijkheid, kennis en expertise was en is perfect. We hebben het echt van de besten geleerd.
De opleiding voelde ook als een waar avontuur. In die zin leek het misschien wel als pionieren. We maakten zoveel mee en ontdekten voortdurend nieuwe dingen.
Ik zal nooit vergeten dat Loes, nadat ik een boze klant had gespeeld, zei: “Dat heb je heel mooi neergezet, Willem. En wat heb je bij de ander gezien?” Ik moest natuurlijk feedback geven … Dat lukte me nauwelijks want ik was vooral met mezelf bezig geweest.
Een onvergetelijk moment in de opleiding was de volgende opdracht: we moesten een voor een spelen dat onze partner was overleden en we een videoband hadden met opnamen van haar. Per ongeluk nam een vriend een voetbalwedstrijd op over de band. We moesten vervolgens de situatie en emotie spelen. Spannender dan dat heb ik het nooit meer meegemaakt! Echt ‘hogeschoolacteren’.
We waren ook een leuke, diverse groep cursisten. Wat hadden we ook een lol met elkaar tijdens de cursusdagen! Ik heb de tweewekelijkse uitstapjes vanuit Friesland naar Amsterdam dan ook nog lang gemist.
Was het ook een persoonlijk leerproces voor jou?
Ja, dat was het zeker! Ik moest ook veel afleren. En mezelf onder de loep nemen. Als Vormer (Belbin Teamrollen, die ook in de opleiding worden geleerd en gebruikt), vind ik bijvoorbeeld snel iets en schuw ik de confrontatie niet. Ik leerde in plaats daarvan terug te geven wat ik zag en niet wat ik ervan vond. Je eigen mening loslaten en afstemmen op de ander, dus. Ik heb veel over mezelf geleerd tijdens de opleiding. Zo kwam ik er bijvoorbeeld achter dat bepaalde rollen en typen persoonlijkheden best ver van me afstaan. Toch heb ik ontdekt hoe ik dat geloofwaardig kan neerzetten. Niet door uit te vergroten maar juist door zo min mogelijk te ‘acteren’. Less is more, hoorden we vaak. Iets dat ik nog altijd toepas in mijn trainingen.
Ik ben ontzettend happy met wat ik doe. Tegelijkertijd ben ik er nog niet. Misschien wel nooit. Ik blijf continu leren en mezelf ontwikkelen.
Je bent trainer en trainingsacteur, dus je kent beide perspectieven. Wat verwacht jij van trainers?
Ik heb meegemaakt dat een intern opgeleide trainer met weinig ervaring zei: “Oeff, ik ben blij dat je er bent. Jij hebt heel veel ervaring, hoorde ik al.” OK, dacht ik, dat wordt dus mijn feestje. Dat wil ik als trainingsacteur liever niet, maar goed, van een onervaren trainer kan ik me dat nog voorstellen. Wat ik vervelender vind is als een ervaren trainer zegt: “Neem lekker de ruimte, ik vind alles goed.” Ruimte is fijn, maar je moet als trainer goed voor de acteur ‘zorgen’, door de simulaties aandachtig te begeleiden en aan te geven waar we het voor doen.
Ik heb ook geleerd voor mezelf te zorgen. Dus niet te snel me gestreeld te voelen als een trainer extreem veel ruimte biedt en blij is met mijn ervaring, maar duidelijk afstemmen en ook mijn grenzen aangeven.
Tijdig stopzetten van de simulatie is ook heel belangrijk. Als de trainer niet stopzet, kan ik het uiteraard zelf doen. Een simulatie te vroeg stopzetten, als je met de cursist bijna een duidelijk resultaat hebt bereikt, is storender.
En tenslotte: niet teveel praten en analyseren. Dat is zonde van het effect. Dan kun je beter gewoon aan intervisie gaan doen. Laat vooral veel doen en ervaren.
Enfin, zo leer ik als trainer ook veel van mijn perspectief vanuit de trainingsacteur.
Willem op Linkedin