Ik was onderweg naar een opdrachtgever, waar ik kennis zou maken met een nieuw product: een innovatie, waar ik graag bij was want ik ben dol op groei. En terwijl ik onderweg was, hoorde ik op de radio dat een aantal juristen het plan heeft om ‘de bomen van Amelisweerd’ de status van rechtspersoon te geven, zodat zij in een rechtszaal voor zichzelf op kunnen komen.
Helemaal nieuw was het idee om natuur rechten te geven niet, maar ik vond het een mooi plan. ‘Alles van waarde is weerloos,’ is niet voor niets een veel geciteerde dichtregel van Lucebert.
De rechten van een boom, een bloem, een dier, van frisse lucht. Ik zou een roos, een wolf, een mier zich graag horen verweren in een rechtszaal. Hoe zou een schilderij klinken dat voor zijn bestaansrecht pleit, of een gedicht. Hoe klinkt de liefde voor de rechter? Hoe spreekt ontwikkeling als het in haar bestaan bedreigd wordt? En groei?
Ontwikkeling en groei met hulp van (acteer)kunst. Een paar WWLA-lessen geleden stonden aan het eind van de les onverwacht en spontaan de tranen in mijn ogen. Ik kon maar moeilijk benoemen wat me zo had geraakt, maar de waarde van wat ik die dag allemaal had gezien was heel duidelijk voor me. Ook zonder woorden.
Het zo duidelijk voelbare maar ook zo moeilijk in getalsmatige waarde uit te drukken, hoe maak je daar eigenlijk reclame voor, zo vroegen André en ik ons af.
Onze opleiding is geen kiloknaller. Je hebt er geen 2 voor de prijs van 1. Wél zijn de plaatsen beperkt. Bijna op. Zullen we dat dan eens proberen? Gewoon voor de leuk. En omdat ook de niet in geld uit te drukken ‘rechtspersonen’: groei en ontwikkeling een stem verdienen in ‘de markt’.
‘O … nog maar 3 lessen! Ik ga het nu al missen!’
‘Ik zit in zo’n mooie ontdekkingsreis.’
‘Zonder jullie was ik nooit zover gekomen.’
‘Ik geniet er heel veel van!’